Op het ijs in het Segbroekpark

Na drie nachten onder nul kunnen we op het bevroren water in het Segbroekpark. We zijn een van de eersten die het aandurven ... Anderen volgen snel. Raomi, een meisje in de klas van Mayra, was na wat aarzeling er ook bij, samen met haar broer. Het is heerlijk fun op het ijs.

Bella ging er een paar keer onderuit, dweilend en schaterend over het ijs.

Een Italiaans stel, voor het eerst op het ijs, aandoenlijk schuifelend, durfden het aan om ons op beeld te zetten ...

Schaatsen op het Kurhausplein, Scheveningen

Nou ja, schaatsen ... Bella had twee rondjes met de maat 31 kunstschaatsen van Elliz geschaatst ... en dat beviel d'r niet. Ze knelden en het was koud (-4C).


Natuurlijk hoort een warme chocolademelk met slagroom bij een winterse schaatsdag ...

Een Middagje Theater

Even voor het middaguur liepen we warm ingepakt - met jas, sjaal en handschoenen aan - over de Valkenboskade naar de RandstandRail-halte op de Fahrenheitstraat, onder een winterse zon aan een ijsblauwe hemel. Bella en ik gingen naar het Theater aan het Spui, voor een voorstelling van Alladin, uitgevoerd door het Jeugdtheater Rabarber.


We zijn wat vroeg. Bella verkent de foyer ...


Alle hoofdrolspelers genieten even van een enthousiast applaus ...



De trailer van Alladin, door het Jeugdtheater Rabarber ...

Plezier op Berg en Dal

De Drie Musketiers van Berg en Dal Tennispark.



Ze hebben veel plezier samen ... en in hun uppie. Ze rennen, huppelen, springen en lachen. Och ja ... een balletje slaan doen ze af en toe ook.

Scarlett Johansson

"Why I am seen as sexy? ... Cause I have breasts and ass, unlike most actresses. And I feel comfortable and relaxed. That's it, really."

Am sure she could have said it, this affable young natural beauty.

Have just read a special article about Scarlett Johansson by the writer A.M. Homes in 'Hollands Diep', a Dutch bi-monthly magazine. It is a 'on the road' story of a writer meeting Scarlett Johansson in New York, going on a trip to nowhere. Unfortunately, it is all fiction and 'just' based on a three hour interview in a hotel in New York City.

Makes you think how easy it really is to create unbelievable stories and colourful pictures by simple fantasy (in your head - surely not so easy on paper) ...

And ... wanna know which are my favorite SJ movies? I would definitely say: Lost in Translation (2003), Girl With A Pearl Earring (2003) and The Other Boleyn Girl (2008).

Kerstliedjes Op Het Schoolplein

"We moeten vroeg naar school, hoor, voordat de deur opengaat!" Met nog de slaap in mijn ogen liep ik de gang op om de Volkskrant van de mat te pakken.

Ze was klaar wakker, vrolijk en een vette lach schalde door het huis. Of we even snel konden aankleden en ontbijten. Immers, we moesten vroeg op weg naar school.

Het was heerlijk koud. De straten waren nog gehuld onder een zilvergrijze deken van mist en dauw. Op de brug was het hier en daar glas van de ijzel. We waren al tien over acht op het schoolplein. We waren niet de eerste.

Daar stonden ze dan, in de vroegte en kou, met mutsen en sjaals, kerstliedje te zingen. Een aandoenlijk aanblik. Niet alleen de kinderen hadden een glimlach op de gezichtjes ...

Help mensen hun talenten te vinden

In de wijk Heechterp/Schieringen, in Leeuwarden, wonen 3.980 mensen met een gemiddeld gezinsinkomen van 16.000 EURO (NL: 30.000 EURO); 40% werkenden (NL: 64%) en 25% woningen van lage kwaliteit (NL: 12%).

In deze wijk helpt het Frontlijnteam de bewoners met allerlei problemen. Het Frontlijnteam bestaat uit 14 medewerkers met uiteenlopende achtergronden: maatschappelijk werk, de woningcorporatie, de verslavingszorg.

Ze gaan in tweetallen langs de deuren om de talenten van de bewoners te ontdekken. Niemand wordt vantevoren doorgelicht, zodat de Frontlijnmedewerkers onbevooroordeeld aanbellen. Terug op kantoor bespreken ze hoe ze de mesen een stap vooruit kunnen helpen. Het streven is; een plan, een ondersteuner voor elk gezin, korte lijnen en niemand van het kastje naar de muur. Frontlijnmedewerkers gaan mee naar afspraken bij instanties en helpen brieven schrijven. Ze maken vervolgafspraken, zien erop toe dat bewoners afspraken nakomen, zonder te (ver)oordelen, en zorgen voor meer sociale cohesie.

In deze complexe, ondoorzichtige, bureaucratische wereld is het voor veel mensen moeilijk zich te laten horen, en een weg te vinden om hun eigen problemen op te lossen. In dit voorbeeld krijgen mensen hulp, zonder dat hun eigen waarde en zelfstandigheid wordt aangetast.

Het is een mooi, inspirerend voorbeeld hoe hulpbehoevende mensen ondersteund worden om hun problemen aan te pakken en tegelijkertijd de eigen talenten te vinden. Die dingen waar ook zij goed in zijn.

Bron: Reportage van Karin Sitalsing, De Volkskrant, 15 december 2008

Travel To SF

Zit nu in Minneapolis, bij gate F14. Het uit- en inchecken van de bagage verliep vlekkeloos. En bij 'border control' hebben ze nog maar 'ns mijn 'fingerprints' genomen van mijn beide wijsvingers en een digitale foto. Wacht nu om te boarden op vlucht NW0357. Zal 5.25pm vertrekken en over vier uur landen in SF. Het tijdverschil met NL is hier 7 uur. In SF 9 uur. Het is nu half twaalf thuis, half 5 hier. Heb Elliz nog gebeld, maar kreeg haar voicemail.

Het is mooi weer in Minneapolis. Blauwe lucht. Vanuit het vliegtuig had ik een mooi uitzicht op de stad. Opvallend veel groen, en ruimte.

Tijdens de vlucht, duurde 9 uur, heb ik gelezen (een biografie van Einstein van Michael White en John Gribbin en Writing in Style van John Trimble), gewerkt (mijn Brescia presentatie voorbereid) en naar een film gekeken met Susan Sarandon en Nathalie Portman (Anywhere But Here). Over een moeder en dochter die van de Midwest verhuizen naar Beverly Hills. Beide actrices waren geweldig, in een mooi verhaal.

Ray

Holidays in Marina di Bibbona (Tuscany - Italy)

Holidays in Italy (Tuscany)

Click at the photo album. You will be redirected to Picasa webalbums with a few pics of our best vacation in years; with excellent food, exciting art & culture, beautiful environment, pleasant people and an interesting 'camping' experience.

Ray

Van vrijdag op zaterdag

Het regent. Bliksem en donderslag schieten door de nacht. Zou zo weer in de auto springen en naar Italie afreizen. We zijn ruim een week terug in Nederland, en niets dat ons meer herinnert aan de warmte van de Toscaans-Ligurische zon, de Bolgheri wijn, het 'zigeunerkamp' in Marina di Bibbona, de Frittura di Mare van Il Sassoscritto op de rotsen ten zuiden van Livorno, de Florentijnse Santa Croce en Michelangelo's imposante tombe, het wit marmergebergte van Carrara, de asymmetrische Duomo di San Martino in Lucca en de steile Middeleeuwse steegjes van Volterra.

Was de afgelopen dagen op 'Cisco school'. Bella heeft me iedere morgen uitgezwaaid, want zij heeft immers nog vakantie en pa moest even wat bij leren; 'critical thinking & problem solving'. Een training course ontwikkeld door de George Washington University, geleverd door ESI en onderdeel van het Strategic Business Executive Learning Program. Pfoei, een mond vol. Je hebt dan ook wel wat. Al is het alleen al de prachtig praktische syllabus.

En volgende week? Volgende week naar San Francisco; de Global Sales Meeting FY09. Ik kijk er naar uit ... Een bezoek aan het MoMa (Museum of Modern arts) is het alleen al waard. Daarvoor moet ik wel even 11 uur met de zon mee vliegen ...

Ray

Ben f'ng moe

Ben f’ng moe ... Heb daarvoor geen enkele reden. Ik slaap en eet goed. Train regelmatig. Geen stress van werk. En thuis is het meer dan oke. Het is Elliz die stress heeft, maar dat voor later ...

Sinds paar weken heb ik een vorm van chronische hoofdpijn. Nee, het is niet psycho-somatisch. Alhoewel je het nooit zeker weet. Nee ... het is een zacht zeurende pijn aan de achterkant van mijn hoofd, op de overgang van de linker nekspieraanhechting en schedel. En het manifesteert zich alleen wanneer ik me beweeg. Bij opstaan bijvoorbeeld. Gewoon vanuit zitstand naar staan. Of bij lopen. Het vreemde is dat ik er geen last van heb met hardlopen. Beter nog, dan ben ik er volledig vrij van. En het is geen zware hoofdpijn. De eerste week overigens wel, maar dat is de laatste week een stuk minder geworden. Het lijkt erop dat het langzaam verdwijnt. Ben toch fing moe ... 

Weet ook precies wanneer het begon. Tijdens een fitnesstraining bij Max was ik bezig met een zittende bench press. Op 50kg. Tussen de 10de en 11de herhaling, bij het wegdrukken, ik ademde niet uit (!), voelde ik iets ‘ploffen’. Ik dacht meteen aan een lichte verrekking van mijn nekspier. Ja, dat was het. Of het springen van een haarvat of ader? Dat zou een stuk ernstiger zijn. Maar behalve m’n wat zeurende hoofdpijn bij bewegen, heb ik verder geen andere symptomen. Geen last van duizelingen, misselijkheid of iets anders ...

Ik weet het niet. Het zal wel over gaan. Maar als het volgende week nog zo is, dan ga ik wel even naar de huisarts.

Ray

Elliz & Bri naar Lanzerote

Om half drie vanmorgen zijn Bri en Elliz met de taxi naar Schiphol gereden. Heb ze nog uitgezwaaid. Ben weer gaan slapen. Geprobeerd te slapen. Kwam moeilijk weer onder zeil.

Bella huilde in bed. Het was nog ver voor zessen. "Ik wil naar mama", snikte ze. "Kom lekker bij bij slapen, schatje".

Om zes uur ging de wekker af. Ze had niet meer geslapen. Ik ook niet. Zes uur? "Mama heeft de wekker op zes uur gezet in plaats van zeven". Ze wilde haar kadootje die Elliz op haar kussen voor Bella had achtergelaten open maken. "Om zeven uur. Zeven nul nul. Oke?"

Ze was niet helemaal zichzelf. Om alles miepte ze. Ze mist haar moeder. Ik ook.

Op school kwam haar wijsvinger tussen het scharnier van het grote buitenraam te zitten. Samen met Silene moest ze van juffrouw Annemarie naar de concierge. Die deed er ontsmettingsmiddel en een pleister op.

Het was een lange ochtend ...

Ray

Gran Canaria - Een rit over het eiland

Morgen hebben we een auto en gaan het eiland verkennen ...

Parque Cristobal ligt in Maspalomas, een dorp bij Playa del Ingles aan het zuidstrand van Gran Canaria. Onze route loopt van zuid naar noord, in de lengte over het eiland.

Ik heb de kaart van het eiland bij de receptie opgevraagd en heb wat gegoogled op wikipidia. De meest interessante plekjes zijn; Ayaguares (Palmitos Park - een vogelpark), Fataga (een authentiek canarisch dorp waar de oorspronkelijke bewoners hebben geleefd, de Guanchen), Pozo de Las Nieves (het hoogste punt van het vulkaaneiland met 1949 meter), Agaete (met de 'Dedo de Dios' bij Puerto de Las Nieves), Arucas (met het plaatselijke drankje, Arehucas, die gemengd wordt met cola tot Cubata of Cuba Libre) en Las Palmas, de hoofdstad in het noorden.

'Ns kijken hoe ver we komen. Met Bella weet je het nooit ...

Ray

Een vrijdagmiddag ...

Boerderij Meijendel

Heerlijke, grote, dikke pannekoeken met boter, poedersuiker en stroop, warme chocolademelk met slagroom en melk. Dat was nog 'ns een verrassing op een gewone vrijdagmiddag.

Natuurlijk ook nog even in de speeltuin geweest. Het was er nogal desolaat en verlaten, en koud. We hebben ook nog Liesje, de witte pony, gedag gezegd. Er waren jammer genoeg geen rijpaarden in de stallen. Er stonden er wel een paar bij Liesje in de wei, bij de boerderij, staand te slapen ...

Op weg naar huis, via Marlot, over de Bezuidenhoutseweg, vroeg ik Bella of ze wilde zien waar ik heb gewoond toen ik net zo oud was als zij. "Ja!", zei ze enthousiast. Dat wilde ze wel. Ze was heel nieuwsgierig.

Het was onwerkelijk.Het was voor mij al weer lang geleden. Toen we de Robijnhorst opdraaiden, zag ik direct de flat waar ik ruim 30 jaar geleden gewoond heb. Drie hoog. Nummer 84. Er was nauwelijks iets veranderd in de straat. We parkeerden aan het grasveld voor de flat. Ik liet haar ook zien waar mijn slaapkamer was, aan de achterkant, en achter welk raam. Ik vertelde haar ook over mijn eerste vriendin, Jacqueline Keijzers. Haar ouders wonen waarschijnlijk nog steeds op nummer 117, een blok verder aan de andere kant van de straat, 4 hoog, op de hoek. Langzaam reden we verder, langs het park, de Christus Koning kerk, de Appie en mijn oude basisschool, nu volledig gerenoveerd. Ook reden we door de straat waar ik ontelbare keren wedstrijdjes heb gerend, en altijd won. Heel apart om dit met Bella te beleven. Ze krijgt er nu een werkelijk beeld bij. Eerder had ik al verhalen verteld. Over de school ("Oh, heb je hier de ramen ingegooid, papa?") en de hardloopstraat. Het was als de dag van gisteren, die jaren 60 en begin 70 in Mariahoeve.

Nu we toch herinneringen aan het ophalen waren, wilde ze ook wel mijn derde school zien, het Edith Stein College (de eerste was mijn kleuterschool, die er niet meer stond ... ). We reden van Mariahoeve naar de Mauritskade, over de busroute die ik 7 jaren heb gereden. Bus 4. Toen we langs Centraal Station reden, herkende ze het, want ze was er eerder geweest, toen Elliz en zij mij hadden afgezet bij de trein voor de trip naar Dubai.

We parkeerden voor de school, op het Louis Couperusplein, voor de lerarenkamer, en liepen het schoolplein op, en het gebouw in. Ze wilde weten en zien waar mijn klaslokaal was ... De jongens en meisjes begroetten Bella enthousiast. Voor allen was het een bezienswaardigheid.

We hadden er trek van gekregen. Een Fristi, koffie verkeerd en een heerlijke chocoladecake ging er goed in, bij Peppermint. De stripboekenhoek vond ze geweldig interessant ...


Peppermint

Kunstatelier op de Denneweg

Op zondagmiddag, voordat we naar de inhaalzwemles gingen in Zoetermeer, hebben we kunstwerken bekeken van 'grote mensen'. Het was echt leuk, zo samen met Bella. Ze weet het aardig te waarderen ...


Deze viel Bella direct op: "Oh, kijk, dit is mooi!" Natuurlijk waren de roze, oranje en gele kleuren wat haar aantrok, als een mooie bloem op een bijtje.


Deze viel mij direct op. Een grote vis, met een varkenskop, op de schouders van een naakte man. "He, een varkenskop op een vis", zei ik. "He, kijk, een piemel". Ja, dat is ook interessant, schatje ...

Thuis komen

Weer lekker thuis. Het is toch altijd heerlijk om Den Haag binnen te rijden, en thuis te komen. Vandaag was het na een zware rit in slecht weer goed thuiskomen in een zonovergoten Den Haag.

Vanochtend stonden we in Hotel Brau (Kirchberg) om half drie weer naast ons bed. Elliz en ik hadden slecht geslapen. In de donkere nacht en met mijn bril op kan ik echt niet rijden. Heb misschien 50% zicht. De eerste vier uren heeft Elliz dan ook gereden. Het was zwaar voor haar. Regen en sterke rukwinden van een overtrekkende orkaan, zoals we hoorden op de Duitse radio, maakten het niet makkelijker. Gelukkig waren we op tijd vertrokken. We waren alle files voor. Om precies 1 uur in de middag, na 10 uur rijden, via de A8 over Stuttgart en Karlsruhe en de A3 via Koln en Arnhem, kwamen we Den Haag binnen.

Imagination

“Imagination is everything. It is the preview of life’s coming attractions.”

Albert Einstein

Inspiration

“Expose yourself to the best humans have done and then try to bring things into what you are doing.”

Steve Jobs, CEO Apple

Samen naar de stad

In de passage stond een groepje Chinese meisjes promotie te maken voor een voorstelling van Shen Yun in het World Forum Center. Het meisje heette Kaypu ...


In Greve hebben we geluncht nadat we bij Sterre & Tijl zijn geweest. Een hoogslaper staat hoog op het wensenlijstje ...


Op de Hoogstraat, tussen het Gouden Hoofd en de Bonneterie, hebben we een geposeerd plaatje gemaakt. Het was een mooie, zonnige winterdag ...

Ray

Gewoon verder

Het is al weer bijna drie weken later.

Een robuuste steen hebben we uitgekozen bij Michel van der Goorbergh. Met een glazen plaat en de foto van Pa en Ma erop afgedrukt, met alleen hun voornamen en jaartallen. Afgelopen vrijdag had ik een gesprek met de familie Van der Meyden op de Noorderbeekstraat. De eigenaren van de woning. Zus en broer. Ze waren verbaast dat pa was overleden. "Hij was nog zo kwiek. Geen idee dat hij al 73 jaar was", zeiden ze een paar keer. Vorige week hebben we de bedankkaartjes door Atropos laten drukken, naar een eigen ontwerp met eigen gekozen teksten, en de foto van het grafbed op de voorkant, met de vier rozige kikkers en de mooie blauwe vlinder van Bella tussen de witte bloemen. Deze had ik gemaakt twee dagen na de begrafenis.

En verder ... verder gaat het leven gewoon door.

Ray

Uitvaart

Alles is geregeld.

De uitvaart wordt georganiseerd en begeleid door Atropos van Eric Boelkens. We nemen afscheid van hem in de ontvangkamer aan de Boetzelaerlaan. In een stoet rijden we over de boulevard, langs het Indisch monument naar de Kerkhoflaan. Op de R.K. Begraafplaats Sint Petrus Banden zal hij worden begraven, voorafgegaan door een dienst (Maurice van der Put - de Pastorale Partner - zal de dienst leiden) in de kapel en condeleance met High Tea in de ontvangkamer van St. Petrus Banden (Ton van der Hulst is de begraafplaatsbeheerder).

Het is miezerig weer. We zijn wat langer in bed blijven liggen deze ochtend. Bella is afgelopen week goed ziek geweest, met vier dagen hoge koorts. Ze is drie kilo afgevallen en heeft wel tijd nodig om weer wat aan te sterken. Ze werd dan ook pas om kwart over acht wakker na 13 uren slaap.

Brian, Irm en Nes zijn er ook klaar voor.

Opnieuw beginnen

Het was de dag van het oordeel, zo blijkt terugblikkend op zijn laatste dagen.

Op die bewuste maandagochtend was hij alleen. Hij had slecht geslapen en voelde zich niet goed. Dokter Lehmans kwam aan zijn bed en vertelde hem het slechte nieuws. De operatie was definitief van de baan. De lopende medicatietherapie zou worden stopgezet en alternatieven waren niet voor handen.

Om half vier in de middag was ik bij hem. Hij hyperventileerde en voelde zich angstig en benauwd. Janneke, de verpleegkundige van de hartbewaking, zat meelevend bij hem op z'n bed, haar hand op z'n been en probeerde hem gerust te stellen. Hij vertelde me het nieuws, in flarden en onsamenhangend. Dokter Waszka wilde me even spreken.

Weer terug aan zijn bed, ging ik bij hem zitten en nam zijn hand in de mijne. "Wat is de diagnose?", vroeg hij lijdzaam. Kort en bondig vertelde ik hem wat ik had vernomen en vroeg hem of hij het begreep. Hij knikte. "Ik heb de dokter ook gevraagd om je meer morfine toe te dienen. Het zal je meer ontspanning geven, zowel mentaal als fysiek. Deze benauwdheid en het hyperventileren zal dan hopelijk verdwijnen. Weet wel dat de morfine je minder helder zal maken. Vind je dit goed?" Ook nu weer knikte hij. "Ik ben nu weer terug bij af", zei hij wanhopig. "Ja, pap, je mag weer helemaal opnieuw beginnen. Mooi, he?", zei ik wat luchtig. Een korte stilte viel. Hij keek me aan en knikte wederom, kort. Zijn ogen bleven even mijn blik vasthouden. "Geloof je dat werkelijk?", vroeg ik hem zacht. Wederom gaf hij me een korte knik. Zijn ogen lieten me los. Een nieuwe aanval van benauwdheid overviel hem en verstarde zijn handdruk.

Ray

De laatste dag (2)

"De nacht er voor kon ik nauwelijks slapen. In flarden van dromen figureerden dierbaren uit een ver verleden. Hij was daar ook bij. Ik wist het nu zeker. Ik moest zo snel mogelijk weer terug naar Nederland. Even na het middaguur was ik weer in het ziekenhuis. Mijn broer en zussen, nicht en neven stonden aan zijn bed. De laatste uren was hij al niet meer bij bewustzijn. Een half uur later zakte zijn hartslag plots en snel, en werd zijn ademhaling luid en onregelmatig. Zijn hoofd lag in Irmgard's armen toen zijn ogen even opsloegen. Hij scheen iets te willen zeggen en sliep toen eindelijk in, zijn hand in de mijne ..."

Afscheid nemen

Het valt me toch zwaarder dan ik dacht. Ik denk veel aan hem.

Hij was voor mij toch een onbekende. Afgelopen dagen heb ik een paar momenten genomen om even alleen te zijn in zijn huis. Je krijgt dan een beetje een beeld van de man achter mijn vader.

Zijn woning is netjes. Alles heeft een plaats. Hij was een proper mens, een beetje ijdel, met liefde voor auto's, modeltreinen, klassieke jazz en af en toe een puzzel. Het verbaasde me dat hij cd's van Norah Jones en Katie Melua had liggen.

Laatste dag

Gisteren is hij overleden. In het ziekenhuis. Om 12.55 uur. We waren er allen bij.

Voor mijn werk was ik een dag eerder naar London gegaan. Die nacht heb ik niet kunnen slapen. Als een luchtige deken lagen de gedachten aan hem over me heen. Af en toe zakte ik even weg en droomde ik over mijn oma, de moeder van mijn ma, en hem. In het leven konden ze elkaar niet luchten of zien ... Ik moest snel weer terug.

Om half een in de middag was ik weer terug in Nederland. In het ziekenhuis stonden ze aan zijn bed; Irmgard, Brian, Nes en zijn lievelingsnicht Tinie en twee neven, Joop en Willem. Even later blies hij z'n laatste adem uit, zijn hoofd in Irmgard's armen en zijn rechterhand in die van mij.

Eerste schooldag in het nieuwe jaar

Drie keer ging de wekkerradio over voordat ik uit bed kon komen. Elliz bleef nog even liggen. Ik deed overal het licht aan, de verwarming een paar graden hoger en maakte de koffie en warme melk klaar. Even was ik Bella's kamer ingelopen en net zo snel weer eruit. Ze lag lekker helemaal onder haar warm dekbedje. Nauwelijks zag ik haar koppie er bovenuit steken. Haar ademhaling gaf aan dat ze niet meer sliep maar ik moest haar maar niet storen. Een humeurig begin van de dag kunnen we nu niet gebruiken. Nooit niet, eigenlijk.

Elliz en ik brachten Bella naar school. Ze was wat rustiger dan gewoonlijk en een beetje terughoudend. Zo was ze ook in de klas. Toch effe wennen.

Vanavond in bed vertelde Bella aan Elliz dat ze op school moe was en niet naar de opvang wilde. Elliz vermoedt dat ze heeft gehuild. Van Lisa heb ik daar niets over gehoord. Bella was lekker aan het spelen toen ik haar al vroeg ophaalde van Nemo. Het is gewoon weer het ritme oppakken, doorbijten en er het beste van maken. Dit is iets van alle leeftijden.

En het mooie van vandaag is dat ze haar vriendenboekje van Chloe heeft teruggekregen en Sophie de hare aan Bella meegegeven heeft. Het leukste wat Chloe en Bella samen gedaan hebben, zo vindt Chloe, is verkleden en schaatsen op de vijver in het Segbroekpark. Een mooie herinnering. Of was het niet op een die kerstvakantiemiddagen dat ze samen een oliebol verorberden ...

Ray

Hardlopen op de zondagochtend met Bri, Elliz & Bella

Wat doe je als je een dag eerder getraind hebt en een beetje last hebt van een stijve (linker)achillespees? "Loop je toch met ons mee", zei mijn praktische vrouw. "Het tempo is laag. Dan kan je zogezegd uitlopen. Dat werkt beter voor een goed herstel." Dat is inderdaad zo. In ieder geval werkt het voor mij.

Bri belde even voor half elf aan. We waren er klaar voor. Bella had haar nieuwe skijas aan, met haar rossig-witte sjaal en bijbehorende muts, en zat lekker ingepakt - over haar benen had ze het oranje dekentje - in de 'sportwagen'.

We liepen richting Kijkduin en ook even langs bij de ouders van Bri, die verbaasd naar buiten kwamen. Het was ook een grappige bezienswaardigheid om hun dochter op een zondagmorgen, met een stel in vol joggingornaat en hun dochtertje in een loopwagen voor hun huis te 'spotten'.

Over de Zandzeggelaan en Sportlaan liepen we terug. Bella en ik door het Segbroekpark en Elliz en Bri over de Goudsbloemlaan. Het laatste stukje wilde Bella ook even rennen.

Ray

Verjaarday Anouk & Max Sport

Even na 10 uur belden we aan. De auto hadden we in de straat geparkeerd. Onderweg waren we al Sanne en Ilse voorbijgereden. En Lenny was erg verbaasd dat we het kleine stukje met de auto hadden afgelegd. Marja deed open en Anouk kwam aanrennen met opengespreide armen en omhelsde Bella, die nog wat onwennig was, superenthousiast. Tot 2 uur zou het 6de verjaardagsfeestje van Anouk duren met o.a. Isabella, Sanne en Lotte. Natuurlijk waren Jan, de pa van Anouk, en Joris, haar broertje, er ook bij.

Ik ben daarna naar Max Sport gegaan. Elliz was al eerder op de ochtend gegaan, voor een lesje Total Workout. Ik ben 50 minuten gaan hardlopen op de band.

Zo was de ochtend door ons allen goed besteed. Eentje die wat ons betreft iedere dag zo mag zijn ...

Ray

Nieuwjaarsduik in Scheveningen

Het is de eerste dag van het nieuwe jaar: Dinsdag, 1 januari 2008. En op zo'n eerste dag lopen we ieder jaar ons Nieuwjaarsrondje over de Sportlaan, Laan van Poot, door de Vogelwijk, en Segbroekpark, met Bella in de sportkar. Of liever gezegd de 'sportwagen', zo ze altijd zegt. Niet dit jaar.

Dit jaar zijn we op de fiets naar de Nieuwjaarsduik in Scheveningen gereden.

Op de boulevard reden we de drukte op het strand, voor het Kurhaus, tegemoet. Er waren twee grote tenten op het strand opgesteld en een grote heteluchtballon van Unox was duidelijk in de verte te zien. Al wanneer je vanaf de haven de boulevard opreed. Ik wees Bella erop maar ze had het, natuurlijk, al gezien - echt niet, maar ze is liever eerder dan later, laatste zeker niet ...

Het was even over twaalven toen we onze fietsen bij het hek van de laatste, of eerste, omheinde parkeerplaats op de boulevard achterlieten en over het strand naar de meer dan 8500 mensen liepen die al met de duik in de Noordzee bezig waren. Het was niet al te koud (5graden?), er stond ook geen verveldende koude wind en de zee scheen rond de 8 graden te zijn. Genoeg mensen, bij vol verstand en sommigen nog wat beneveld van Nieuwjaarsnacht, renden enthousiast en kennelijk met veel plezier het water in. Het was een groot theater spektakel aan zee. Ze waren er allemaal. In zwembroek, in avondkleding, in sportkleding of andersoortige, meer kleurrijke uitdossing doken de mensen het frisse water in en kwamen er toch ook weer net zo snel weer uit. Alhoewel sommigen er geen genoeg van konden krijgen en op vraag, omdat de foto's niet waren gelukt, er zo weer indoken.

Bella vond het maar een raar festijn. De korte wandeling over het strand, van en naar de boulevard, was haar even lief ...

Ray