Uitvaart

Alles is geregeld.

De uitvaart wordt georganiseerd en begeleid door Atropos van Eric Boelkens. We nemen afscheid van hem in de ontvangkamer aan de Boetzelaerlaan. In een stoet rijden we over de boulevard, langs het Indisch monument naar de Kerkhoflaan. Op de R.K. Begraafplaats Sint Petrus Banden zal hij worden begraven, voorafgegaan door een dienst (Maurice van der Put - de Pastorale Partner - zal de dienst leiden) in de kapel en condeleance met High Tea in de ontvangkamer van St. Petrus Banden (Ton van der Hulst is de begraafplaatsbeheerder).

Het is miezerig weer. We zijn wat langer in bed blijven liggen deze ochtend. Bella is afgelopen week goed ziek geweest, met vier dagen hoge koorts. Ze is drie kilo afgevallen en heeft wel tijd nodig om weer wat aan te sterken. Ze werd dan ook pas om kwart over acht wakker na 13 uren slaap.

Brian, Irm en Nes zijn er ook klaar voor.

Opnieuw beginnen

Het was de dag van het oordeel, zo blijkt terugblikkend op zijn laatste dagen.

Op die bewuste maandagochtend was hij alleen. Hij had slecht geslapen en voelde zich niet goed. Dokter Lehmans kwam aan zijn bed en vertelde hem het slechte nieuws. De operatie was definitief van de baan. De lopende medicatietherapie zou worden stopgezet en alternatieven waren niet voor handen.

Om half vier in de middag was ik bij hem. Hij hyperventileerde en voelde zich angstig en benauwd. Janneke, de verpleegkundige van de hartbewaking, zat meelevend bij hem op z'n bed, haar hand op z'n been en probeerde hem gerust te stellen. Hij vertelde me het nieuws, in flarden en onsamenhangend. Dokter Waszka wilde me even spreken.

Weer terug aan zijn bed, ging ik bij hem zitten en nam zijn hand in de mijne. "Wat is de diagnose?", vroeg hij lijdzaam. Kort en bondig vertelde ik hem wat ik had vernomen en vroeg hem of hij het begreep. Hij knikte. "Ik heb de dokter ook gevraagd om je meer morfine toe te dienen. Het zal je meer ontspanning geven, zowel mentaal als fysiek. Deze benauwdheid en het hyperventileren zal dan hopelijk verdwijnen. Weet wel dat de morfine je minder helder zal maken. Vind je dit goed?" Ook nu weer knikte hij. "Ik ben nu weer terug bij af", zei hij wanhopig. "Ja, pap, je mag weer helemaal opnieuw beginnen. Mooi, he?", zei ik wat luchtig. Een korte stilte viel. Hij keek me aan en knikte wederom, kort. Zijn ogen bleven even mijn blik vasthouden. "Geloof je dat werkelijk?", vroeg ik hem zacht. Wederom gaf hij me een korte knik. Zijn ogen lieten me los. Een nieuwe aanval van benauwdheid overviel hem en verstarde zijn handdruk.

Ray

De laatste dag (2)

"De nacht er voor kon ik nauwelijks slapen. In flarden van dromen figureerden dierbaren uit een ver verleden. Hij was daar ook bij. Ik wist het nu zeker. Ik moest zo snel mogelijk weer terug naar Nederland. Even na het middaguur was ik weer in het ziekenhuis. Mijn broer en zussen, nicht en neven stonden aan zijn bed. De laatste uren was hij al niet meer bij bewustzijn. Een half uur later zakte zijn hartslag plots en snel, en werd zijn ademhaling luid en onregelmatig. Zijn hoofd lag in Irmgard's armen toen zijn ogen even opsloegen. Hij scheen iets te willen zeggen en sliep toen eindelijk in, zijn hand in de mijne ..."

Afscheid nemen

Het valt me toch zwaarder dan ik dacht. Ik denk veel aan hem.

Hij was voor mij toch een onbekende. Afgelopen dagen heb ik een paar momenten genomen om even alleen te zijn in zijn huis. Je krijgt dan een beetje een beeld van de man achter mijn vader.

Zijn woning is netjes. Alles heeft een plaats. Hij was een proper mens, een beetje ijdel, met liefde voor auto's, modeltreinen, klassieke jazz en af en toe een puzzel. Het verbaasde me dat hij cd's van Norah Jones en Katie Melua had liggen.

Laatste dag

Gisteren is hij overleden. In het ziekenhuis. Om 12.55 uur. We waren er allen bij.

Voor mijn werk was ik een dag eerder naar London gegaan. Die nacht heb ik niet kunnen slapen. Als een luchtige deken lagen de gedachten aan hem over me heen. Af en toe zakte ik even weg en droomde ik over mijn oma, de moeder van mijn ma, en hem. In het leven konden ze elkaar niet luchten of zien ... Ik moest snel weer terug.

Om half een in de middag was ik weer terug in Nederland. In het ziekenhuis stonden ze aan zijn bed; Irmgard, Brian, Nes en zijn lievelingsnicht Tinie en twee neven, Joop en Willem. Even later blies hij z'n laatste adem uit, zijn hoofd in Irmgard's armen en zijn rechterhand in die van mij.

Eerste schooldag in het nieuwe jaar

Drie keer ging de wekkerradio over voordat ik uit bed kon komen. Elliz bleef nog even liggen. Ik deed overal het licht aan, de verwarming een paar graden hoger en maakte de koffie en warme melk klaar. Even was ik Bella's kamer ingelopen en net zo snel weer eruit. Ze lag lekker helemaal onder haar warm dekbedje. Nauwelijks zag ik haar koppie er bovenuit steken. Haar ademhaling gaf aan dat ze niet meer sliep maar ik moest haar maar niet storen. Een humeurig begin van de dag kunnen we nu niet gebruiken. Nooit niet, eigenlijk.

Elliz en ik brachten Bella naar school. Ze was wat rustiger dan gewoonlijk en een beetje terughoudend. Zo was ze ook in de klas. Toch effe wennen.

Vanavond in bed vertelde Bella aan Elliz dat ze op school moe was en niet naar de opvang wilde. Elliz vermoedt dat ze heeft gehuild. Van Lisa heb ik daar niets over gehoord. Bella was lekker aan het spelen toen ik haar al vroeg ophaalde van Nemo. Het is gewoon weer het ritme oppakken, doorbijten en er het beste van maken. Dit is iets van alle leeftijden.

En het mooie van vandaag is dat ze haar vriendenboekje van Chloe heeft teruggekregen en Sophie de hare aan Bella meegegeven heeft. Het leukste wat Chloe en Bella samen gedaan hebben, zo vindt Chloe, is verkleden en schaatsen op de vijver in het Segbroekpark. Een mooie herinnering. Of was het niet op een die kerstvakantiemiddagen dat ze samen een oliebol verorberden ...

Ray

Hardlopen op de zondagochtend met Bri, Elliz & Bella

Wat doe je als je een dag eerder getraind hebt en een beetje last hebt van een stijve (linker)achillespees? "Loop je toch met ons mee", zei mijn praktische vrouw. "Het tempo is laag. Dan kan je zogezegd uitlopen. Dat werkt beter voor een goed herstel." Dat is inderdaad zo. In ieder geval werkt het voor mij.

Bri belde even voor half elf aan. We waren er klaar voor. Bella had haar nieuwe skijas aan, met haar rossig-witte sjaal en bijbehorende muts, en zat lekker ingepakt - over haar benen had ze het oranje dekentje - in de 'sportwagen'.

We liepen richting Kijkduin en ook even langs bij de ouders van Bri, die verbaasd naar buiten kwamen. Het was ook een grappige bezienswaardigheid om hun dochter op een zondagmorgen, met een stel in vol joggingornaat en hun dochtertje in een loopwagen voor hun huis te 'spotten'.

Over de Zandzeggelaan en Sportlaan liepen we terug. Bella en ik door het Segbroekpark en Elliz en Bri over de Goudsbloemlaan. Het laatste stukje wilde Bella ook even rennen.

Ray

Verjaarday Anouk & Max Sport

Even na 10 uur belden we aan. De auto hadden we in de straat geparkeerd. Onderweg waren we al Sanne en Ilse voorbijgereden. En Lenny was erg verbaasd dat we het kleine stukje met de auto hadden afgelegd. Marja deed open en Anouk kwam aanrennen met opengespreide armen en omhelsde Bella, die nog wat onwennig was, superenthousiast. Tot 2 uur zou het 6de verjaardagsfeestje van Anouk duren met o.a. Isabella, Sanne en Lotte. Natuurlijk waren Jan, de pa van Anouk, en Joris, haar broertje, er ook bij.

Ik ben daarna naar Max Sport gegaan. Elliz was al eerder op de ochtend gegaan, voor een lesje Total Workout. Ik ben 50 minuten gaan hardlopen op de band.

Zo was de ochtend door ons allen goed besteed. Eentje die wat ons betreft iedere dag zo mag zijn ...

Ray

Nieuwjaarsduik in Scheveningen

Het is de eerste dag van het nieuwe jaar: Dinsdag, 1 januari 2008. En op zo'n eerste dag lopen we ieder jaar ons Nieuwjaarsrondje over de Sportlaan, Laan van Poot, door de Vogelwijk, en Segbroekpark, met Bella in de sportkar. Of liever gezegd de 'sportwagen', zo ze altijd zegt. Niet dit jaar.

Dit jaar zijn we op de fiets naar de Nieuwjaarsduik in Scheveningen gereden.

Op de boulevard reden we de drukte op het strand, voor het Kurhaus, tegemoet. Er waren twee grote tenten op het strand opgesteld en een grote heteluchtballon van Unox was duidelijk in de verte te zien. Al wanneer je vanaf de haven de boulevard opreed. Ik wees Bella erop maar ze had het, natuurlijk, al gezien - echt niet, maar ze is liever eerder dan later, laatste zeker niet ...

Het was even over twaalven toen we onze fietsen bij het hek van de laatste, of eerste, omheinde parkeerplaats op de boulevard achterlieten en over het strand naar de meer dan 8500 mensen liepen die al met de duik in de Noordzee bezig waren. Het was niet al te koud (5graden?), er stond ook geen verveldende koude wind en de zee scheen rond de 8 graden te zijn. Genoeg mensen, bij vol verstand en sommigen nog wat beneveld van Nieuwjaarsnacht, renden enthousiast en kennelijk met veel plezier het water in. Het was een groot theater spektakel aan zee. Ze waren er allemaal. In zwembroek, in avondkleding, in sportkleding of andersoortige, meer kleurrijke uitdossing doken de mensen het frisse water in en kwamen er toch ook weer net zo snel weer uit. Alhoewel sommigen er geen genoeg van konden krijgen en op vraag, omdat de foto's niet waren gelukt, er zo weer indoken.

Bella vond het maar een raar festijn. De korte wandeling over het strand, van en naar de boulevard, was haar even lief ...

Ray