
Elliz
Aham Brahmasmi - Namaste
Donderdag, 17 augustus 2006. 13.35 uur.
In de Cisco shop heb ik een boek gekocht van Kenichi Ohmae, The Next Global Stage. Even verderop stond de demo van Cisco TelePresence. Het is een vernieuwende vorm van groeps video conferencing, het is een nagenoeg 'live' ervaring van een ontmoeting, een gesprek. De gesprekspartners zijn op 'live'-grootte weergegeven op een drieluik van plasmaschermen, ieder ongeveer 1 - 1,5m. Op de foto zie je collega's van de AsiaPacific zitten. Onder 'It's' ben ik gaan zitten en heb ik telefonisch gesproken met Elliz. Het was een kort gesprek want mijn batterij was bijna leeg, en ik heb nog steeds geen Amerikaanse adapter speciaal voor een Nokia.
Cisco presenteert zich de komende jaren als de leider op het gebied van IT en communicatie met het realiseren van een wereldwijd platform, voor bedrijven, service providers en consumenten, die nieuwe ervaringen mogelijk maakt: "Leading The Experience".
Ray
Donderdag, 17 augustus 2006. 9.00 - 10.30 uur.
Het was een geweldige, inspirerende sessie. Clinton werd door onze CEO, John Chambers, geintroduceerd, als de president die veel betekent heeft voor de US en na zijn ambtsperiode als geen andere president actief is gebleven en een bijdrage blijft leveren aan de oplossing van wereldproblemen (m.b.t onder andere gezondheid -HIV/AIDS-en onderwijs). "Clinton is een president die dicht bij de mensen staat, echt in de mensen is geinteresseerd en het altijd lukt om mensen op hun gemak te stellen", zo zei Chambers.
Clinton heeft een organisatie opgericht, de Clinton Global Foundation, die zich met de Clinton Global Initiative richt op het versterken van de vaardigheid van mensen om om te gaan met de uitdagingen van wereldwijde, onderlinge afhankelijkheid. Zie ook http://www.clintonglobalinitiative.org/home.nsf/pt_foundation_overview. Tijdens de bijeenkomst gaf hij zin visie op de 21ste eeuw, de drempels, de manieren om deze te overwinnen en de vraag hoe wij, als individuen, hieraan een bijdrage kunnen leveren. Zijn 40 minuten presentatie (geen slides - gewoon voordracht) werd opgevolgd door een 40 minuten Q&A met John Chambers, waarin Clinton een bijzonder krachtige synopsis gaf van de situatie in Libanon. En waarin het benadrukte dat Cisco een bijdrage kan leveren in de wederopbouw van Libanon door de communicatienetwerkinfrastructuur te leveren, voor alle gemeenschappen in Libanon, ter versterking van een middenklasse die vooral een Libanese identiteit ontwikkelt, in plaats van het benadrukken van de verschillende groepen in Libanon. Het was een indrukwekkende monoloog. En inspirerend.
Ray
Dinsdag, 15 augustus 2006. 2 tot 5pm. Een showopening en drie presentaties, van Rick Justice, (de SVP World Wide Sales), Charly Giancarlo (de Chief Development Officer) en Sue Bostrom (VP Marketing).
Door het lichtgebrek zijn de shots wat wazig. Niet duidelijk, maar wel interessant. Het was een indrukwekkende opening.
Ray
Nog geen spectaculaire foto's... (een paar shots van mijn kamer en uitzicht - en ... ik heb de kamer voor mezelf). Toen we over de Grand Canyon en de Hoover Dam vlogen had ik een paar shots kunnen maken, maar ik zat op de middelste stoel ...
Ik ben nu ruim een half uur binnen (het is kwart voor zes plaatselijke tijd - in Nederland is het negen uur later) in de MGM Grand Hotel, aan de Las Vegas Boulevard South. Ik heb twee vluchten achter de rug van in totaal ruim 15 uur onderweg. Ik ben niet brak. Dat valt mee, niet waar? Tijdens de vlucht heb ik gelezen (Long Way Down van Nick Hornby heb ik uit), films gekeken (ik kan niet meer herinneren wat ik gezien heb - het was echt bagger) en muziek geluisterd op mijn iPod (en natuurlijk ook foto's gekeken - heerlijk is dat altijd).
Om half zeven hebben we een diner in de Bahama Breeze met de Public Sector Vertical European Markets groep.
Las Vegas. Ik ben er niet van onderste boven.
Dinsdag heen, woensdag terug. Deze keer heb ik een hotel (Hilton London Metropole, Edgware Road) in London City genomen. Enkele meetings, de een inspirerender dan de ander, waren gepland op dinsdag (inspiratie is iets wat je zelf kan creeeren - doe dat dan ook de volgende keer - boost your state of mind and energy!). In Georgestreet een Japans restaurant bezocht. Klein, authentiek ingericht, met lieflijke Japanse dames in klassieke kleding. Was volkomen verlaten. Niemand aan de bar of aan de zittafels. En de sushi's waren matig. Een dure, snelle hap. Vlug de pleiterik gemaakt. Je zou er niet eens dood aangetroffen willen worden. Yumi, in Georgestreet. Niet een aanrader, dus.
Mijn maag was gevuld, maar een knagend gevoel bleef hangen. Het oog en oren willen ook wat. Van Yumi naar het hotel liep ik Edgeware Road op en belandde in een Libanese wijk. Het rook naar Beiroet. Straat, de terrasjes en de cafeetjes en restaurants waren gevuld met kinderen, vaders, moeders, vrienden en familie van Libanese afkomst. De zoete geur van de waterpijpen bleef prettig in mijn neus hangen. Hier moest ik even blijven. En dat deed ik dan ook bij Shola, een trendy eetcafe aan Edgeware Road, en at wat van een lamsschotel met koriandersaus.
Later op de avond, niet echt laat, ging ik weer terug naar het Hilton. Een leuk trendy hotel, met een aparte facade, maar de check-in was logistiek een crime (een Amerikaanse familie heeft een half uur moeten wachten voordat ze waren ingecheckt - 'bad service' en 'ridiculous' waren mooi ronde uitgesproken woorden die ik nog net kon opvangen) en de feng shui was niet super. De service van de concierge was meer dan ik verwachtte. Dat maakt het een beetje goed. Ik kon maar een paar pagina's uit The Chemistry of Death van Simon Beckett lezen voordat ik fijn insliep en de volgende dag weer om 7 het bed uitgleed voor mijn ochtendoefeningen.
Het is altijd leuk om in de vroege ochtend een stad te doorkruisen. Het was een uur vroeger dan ik dacht en op weg naar Paddington Station kwam ik even voor St Mary's Hospital een schattig, authentiek bouwsel tegen, verlaten tussen de moderne architectuur van de Paddington area.
Ray